Սկզբնական կրթությունն ստացել է Բեյրութում։ 1945 թվականին մեկնել է Փարիզ, երեք տարի հետևել կինոռեժիսուրայի դասընթացներին։ Եղել է «Սուար դը Բեյրութ» («Soir de Beyrouth») թերթի թղթակիցը Փարիզում։ 1953 թվականին տպագրվել է նրա առաջին վեպը՝ «Կիրակի օրվանից մնացած ծխուկներ»։ Հեղինակին մեծ հաջողություն է բերել «Ակն ընդ ական» (1955, հայերեն հրատարակվել է 1956 թվականին, Ռիվարոլ մրցանակ, 1957) վեպը։ Վահե Քաչայի վեպերի ու վիպակների մեծ մասին բնորոշ է տիրող իրականության արատների քննադատությունը, պատերազմի դատապարտումը։ Քաչայի ստեղծագործության մեջ նկատելի է էքզիստենցիալիզմի փիլիսոփայության որոշակի ազդեցությունը։ Քաչայի ստեղծագործության գլուխգործոցը «Մի դաշույն այս պարտեզի մեջ» (1981) վեպն է, էպիկական լայն շնչի ծավալուն մի ստեղծագործություն, որը ներկայացնում է Արևմտյան Հայաստանի իրականությունը, պոլսահայության կյանքը՝ համիդյան արհավիրքներից մինչև Մեծ եղեռնը։
Քաչան գրական գործունեությանը զուգահեռ համագործակցում է ֆրանսիական կինեմատոգրաֆիստների հետ, շարունակում է լրագրությունը։ 1962 թվականին «Խղճահարություն չկա կույրերի հանդեպ» և «Քաղցկեղավորները» ռեպորտաժների համար ստացել է մամուլի Պելման մրցանակ։ Նրա «Ակն ընդ ական», «Արարչի ութերորդ օրը», «Գալիա», «Ուզածիդ չափ», «Հրեայի մահը», «Մի մարդ ընկավ փողոցում», «Գիշատիչների խնջույքը», «Լողի ուսուցիչը» վեպերն ու վիպակներն էկրանացվել են։ Քաչայի ստեղծագործությունները թարգմանվել են աշխարհի շատ լեզուներով։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 12, էջ 415-416)։